Plakat mówi za mnie

Czy właśnie z tym środkiem wyrazu chciałabyś związać swoją przyszłość?

Będę robiła wszystko, aby tak właśnie było. Oczywiście, nie samym plakatem człowiek żyje. Na szczęście istnieje wiele możliwości wykorzystania myślenia plakatowego, prosty znak, którym posługuję się w plakacie jest uniwersalny, można go użyć w wielu dziedzinach projektowania.

Np. bardzo pomaga potem zdobywać nagrody w konkursach satyrycznych… Ale wracając do tematu, wiele osób w Katowicach deklaruje, że kocha plakat i wierzy, że dzięki nim plakat przetrwa. (Wbrew tym, którzy wieszczą jego rychły koniec.) Jak widzisz miejsce swoich prac np. w galeriach sztuki, na biennale i w Internecie? A może w gablotach jako wyraz wysmakowanej zachęty na niszowe imprezy?

Nawet przepowiednie Nostradamusa – oprócz chwilowego lęku przed wybiciem godziny 12.00 w 1999 roku – nie przyniosły większych zmian. Myślę, że plakat żyje i ma się dobrze. Trudno zaprzeczyć, że w dużej mierze funkcjonuje w przestrzeniach galerii. Jednak zainteresowanie, jakim cieszą się biennale, konkursy świadczą o potrzebie jego obecności w naszym życiu. Czasami zdarza się, że idąc ulicą, widzę z dala wyróżniający się arkusz. Zaciekawia mnie na tyle, że zmieniam planowaną trasę, żeby dowiedzieć się, o czym mówi. Dostrzegam go, pomimo zaśmieconej przestrzeni miejskiej, mimo masy ulotek, bannerów, „promocji niskich cen” (!) Dla mnie jest to dowód na skuteczność tego środka przekazu.

A jak robisz swoje plakaty? Czujesz się zwolennikiem pracy „analogowej”: szkicu, malarstwa, może serigrafii? Czy jednak praca na komputerze? Zwolennicy tego pierwszego twierdzą, że mimo ogromnych możliwości, jakie dają programy graficzne, efekt nigdy nie jest tak dobry, jak w przypadku pracy ręcznej. (Jako powody podają np. element nieprzewidywalności i przyjemność kontaktu z materią…)

Wszystko zaczyna się od kartki i ołówka, później tematyka sugeruje styl wykonania. Przyznam, że najchętniej używam technik, które mogę wykorzystać w zaciszu mojego pokoju. Programów graficznych używam jedynie do wyczyszczenia niepożądanych brudów. Może nie widać tego w końcowym efekcie, jednak znaczną część projektów starannie szkicuję na kartce. Na szkicu pojawiają się siatki, rozrysowane zgodnie ze znaną tylko mi zasadą.

Szczególną uwagę zwraca cykl poświęcony kinu islandzkiemu. Czy to może temat licencjatu i skąd taki pomysł? Czy po prostu lubisz kino islandzkie? Czy też – jak przyszło mi na myśl – to taka laboratoryjna konstrukcja sytuacji, w jakiej znajdowała się większość znanych polskich twórców plakatu w przeszłości – robienie plakatów będących manifestem osobowości i autorskim przekazem, dla których filmy (o dowolnej wartości i dziś zupełnie zapomniane, a ciągle pamiętamy przecież plakaty) były jedynie dogodnym pretekstem.

Tak, to seria będąca dyplomem licencjackim. W momencie jej powstawania moja fascynacja Islandią osiągnęła apogeum, a plakat wydawał mi się najodpowiedniejszym środkiem, aby przekazać swoje odczucia. Na pierwszym miejscu stawiam zawsze przekaz. W pracy staram się posługiwać symbolami, znakami czytelnymi dla wszystkich. Technika wykonania miała oddać jedynie aurę opisywanej wyspy.