Aktualności

Jak zwykle o tej porze Galeria Satyrykon gości LAF (Legnicką Akademię Filmową), tej zaś w tym roku „stuknęło” 25 lat! Film animowany jest nie tylko bardzo specyficzny w realizacji i odbiorze, ale jako jedyny gatunek filmowy ma jeszcze tę właściwość, że albo nie pozostaje po nim materialnie nic, albo bardzo wiele. Zależy to od formy

Zgodnie z zapowiedziami nieco przekształcony przez Joannę Kogut  quasi-mitologiczny stworek z przepięknego komiksu Judith Kohler  już od kilku dni wychyla się z fałd banera (zawsze się trochę marszczy) na Teatrze Modrzejewskiej. Sugeruje, że do Legnicy pod wodzą profesora Darka Vasiny przybyła jakaś dziwaczna, ale przesympatyczna banda i może niejedno nam zmalować. Świeżutki katalog, z ręcznie

Wyobraźmy sobie niezwykłą istotę, która w trzaskającym mrozie, czekając na spóźniający się autobus „dla rozgrzewki” rzeźbi w śniegu mapę Polski… Chyba tylko ten autobus nam podpowie, że nie zdarzyło się to w patriotycznej gorączce któregoś z powstań, ale raczej ostatniej, no, może poprzedniej zimy. Wrażenie pewnie pogłębi jeszcze fakt, że cykl plakatów poświęconych filmom islandzkim

W nagrodzonej na tegorocznym Satyrykonie pracy spotkały się dziób w dziób kruk i tukan. Motyw odbicia kreującego lub demistyfikującego złudzenia na własny temat – jak dobrze to znamy. Jednak w tej selfie, skrajnie ułatwionym akcie autokreacji, który stał się symbolem naszych czasów, przegląda się coś znacznie więcej niż jednostka. Kontynenty, strony świata, kultury, może też

rozmowa z Reinaldem Pagánem Ávilą Satyrykon: Czy europejskie i  kubańskie poczucie humoru mocno się różnią? Oglądałam film, w którym opowiadasz, że Kubańczycy mają humor we krwi i po prostu nie potrafią żyć bez żartów. Czy od czasu przyjazdu do Europy zaczęło się coś u Ciebie pod tym względem zmieniać? Reinaldo Pagán Ávila: Niemożliwa jest zmiana czegoś, co jest

Na jego widok usta od rozciągają się w uśmiechu. Wszyscy od razu wiemy, o co chodzi? O te kartki, które wylądowały w koszu, zanim narodził się ten najlepszy pomysł? I co – teraz złośliwie czy triumfalnie wracają do twórcy jak bumerang?Przypomina mi się rozmowa, jaką Tomek Broda i Magda Wosik wiedli podczas przygotowań do wrocławskich

Jasiek Zborucki to na co dzień osobnik potrafiący docenić piękno polskiej mowy, z prawdziwym upodobaniem studiujący jej rozmaite tajniki oraz tegoż piękna i poprawności językowej niestrudzony obrońca. Znany też chyba wszystkim, którzy z nim pracowali, nieznośny purysta, no, może nie z lubością wytykający, ale życzliwie wskazujący prawdziwe i domniemane błędy. Jednak tenże miły doktor Jekyll,

Absolutnie niesprowadzalni do wspólnego mianownika, zebrali się jednak, aby czasem działać razem. Chyba przesadną złośliwością byłoby twierdzić, że właśnie dlatego. Tym niemniej jedyną rzeczą, która wydaje się ich łączyć, tak polu satyry, jak i innych, które uprawiają, jest ich niekwestionowana pozycja. Z własnej i nieprzymuszonej woli postanowili odpowiedzieć na jedno z tych fundamentalnych pytań, których

Siedzę w pociągu, wracam z Satyrykonu. To mój pierwszy Satyrykon w życiu. Nie uczestniczyłem w nim nigdy ani jako artysta, ani jako juror. Sięgam pamięcią wstecz. Rysunek satyryczny zawsze towarzyszył mi w różnych momentach mojego życia, a ja poprzez obcowanie z nim kształtowałem tę część siebie, którą bardzo cenię u innych. Ilustrowane gazety uwielbiałem od