Historia
SATYRYKON jest festiwalem o określonym już w świecie prestiżu. Poświadcza to: plakietka grand prix przyznana przez amerykańskie pismo „Witty World”, jak również maksymalna nota „5 gwiazdek” przyznana przez FECO (Federacja Organizacji Rysowników).
Jego inicjatorami w 1977 roku byli legniczanin Andrzej Tomiałojć i wrocławianin Robert Szecówka.
Początkowo Satyrykon miał charakter lokalny – był wówczas wystawą rysunków środowiska wrocławskiego, ale już w roku w 1978 przekształcił się w ogólnopolską, konkursową wystawę rysunku satyrycznego. Przez wiele lat Legnica była pierwszym i jedynym miejscem spotkań twórców polskiej satyry, zaś sam Satyrykon skutecznie przyczyniał się do popularyzacji rysunku satyrycznego w Polsce.
W ciągu następnych lat Satyrykon wzbogacał swój program i poszerzał formułę. W 1980 roku po raz pierwszy zorganizowana została Międzynarodowa Wystawa Fotograficzna Fotożart, zaś prace nadsyłane na konkurs rysunku satyrycznego oceniano w dwóch kategoriach: satyry i żartu. Obie wystawy łączyła wspólna nagroda Grand Prix Satyrykonu.
W roku 1985 Ogólnopolska Wystawa Rysunku Satyrycznego stała się oficjalnie konkursem międzynarodowym. Wówczas nawiązane zostały ścisłe kontakty z wieloma artystami, krytykami sztuki i organizatorami festiwali z zagranicy. Efektem tej współpracy była m.in. szeroka akcja promocyjna Satyrykonu w Niemczech.
Obecnie Międzynarodowa Wystawa SATYRYKON jest konkursem otwartym dla rysowników, grafików, malarzy, rzeźbiarzy, plakacistów i fotografików.
Co roku na Satyrykon wpływają tysiące prac kilkuset autorów z kilkudziesięciu krajów świata.
Poza wystawą konkursową, podczas Satyrykonu odbywają się liczne imprezy towarzyszące. Najważniejsze z nich to wystawy autorskie najwybitniejszych twórców. Dotychczas swe osiągnięcia prezentowali w Legnicy m.in. Eryk Lipinski (twórca warszawskiego Muzeum Karykatury), Szymon Kobyliński, Zbigniew Jujka, Andrzej Mleczko, Edward Lutczyn, Sławomir Mrożek, Roman Cieslewicz, Franciszek Starowieyski, Franciszek Maśluszczak, Gerhard Gepp, Janusz Kapusta, Zygmunt Januszewski, Andrzej Czeczot, Janusz Stanny, Jiri Sliva, Andrzej Krauze, Rafal Olbinski, Zdzisław Witwicki, | Andrzej Legus |, Grzegorz Szumowski, Leszek Wiśniewski, Borislav Stanković, Mikhail Zlatkovsky.
Również najwybitniejsi artyści (m.in. Zygmunt Januszewski, Stasys Eidrigivicius, Janusz Kapusta, Eugeniusz Get-Stankiewicz, Jerzy Czerniawski, Wiktor Sadowski, Wiesław Walkuski, Wiesław Rosocha, Rafał Olbinski, Mieczysław Górowski, Jan Lenica, Krzysztof Nitsch, Piotr Gawron, Tomasz Ross, Józef Stasinski, Jan Kucz, Magdalena Dobrucka, Ludmiła Ostrogórska, Antoni Grabowski, Waldemar Świerzy, Andrzej Krauze, Mirosław Gryń, Wiesław Grzegorczyk, Sławomir Sokołowski) są co roku autorami oprawy graficznej wydawnictw i medali satyrykonowych. Tworzą one obecnie cenną kolekcję.
Legnicki Satyrykon posiada także wspaniały zbiór prac podarowanych przez autorów z Polski, Europy, Azji, obu Ameryk i Australii.
Galeria Satyrykonu, bo tak nazwano tę kolekcje, liczy obecnie ponad dwadzieścia pięć tysięcy prac.
Wspaniała kolekcja prac satyrycznych, między innymi o tematyce kulinarnej, będących darami wdzięcznych gości, a także ozdabianych rysunkami przez jurorów i gości Satyrykonu talerzy, znajduje się również w restauracji Tivoli. Przez dziesiątki lat było to miejsce, gdzie biesiadowali przyjeżdżający do Legnicy artyści. Odejście na emeryturę wieloletniego właściciela restauracji zakończyło epokę w historii Satyrykonu i położyło kres pięknej legendzie.
Przez 46 lat udało się organizatorom Satyrykonu skupić wokół imprezy najwybitniejszych twórców tej dziedziny, pozyskać ogromne rzesze odbiorców i sympatyków, jurorów, sponsorów i mecenasów. Efektem tej współpracy były dwa wydania (A_i_B) wysokonakładowej gazety Satyrykon.
ANDRZEJ TOMIAŁOJĆ (1947-1991) – to człowiek bardzo zasłużony dla kultury. To Andrzejowi Legnica zawdzięcza Satyrykon, Legnickie Dni Poezji, Misterium Jazzowe, dobre imię nieistniejącego już dziś klubu Parnasik i wiele innych znaczących imprez.
Jak na prawdziwego arystokratę ducha przystało był człowiekiem nad wyraz wrażliwym. Dostrzegał w codziennym życiu elementy groteski, żartu czy filozoficznego humoru. Nie obcy był Andrzejowi „czarny humor” uprawiany przez zaprzyjaźnionego z nim Macieja Zembatego. Z tych cech osobowości Andrzeja narodziły się początki legnickiego Satyrykonu, wsparte następnie talentem Roberta Szecówki i wielu innych im podobnych.
ROBERT SZECÓWKA-ROBS (1935-2020) – architekt, scenograf, rysownik, karykaturzysta, satyryk. Wielokrotnie nagradzany za swoją twórczość w Polsce i na międzynarodowych wystawach, m.in. w Belgii, Holandii, Kanadzie, Niemczech, Wielkiej Brytanii, we Włoszech i na Ukrainie.
Jest współinicjatorem międzynarodowego festiwalu SATYRYKON w Legnicy, uznanego za jedną z najważniejszych prezentacji karykatury na świecie.
Dotychczas opublikował w kraju i za granicą prawie dziesięć tysięcy rysunków oraz kilkadziesiąt pisanych małych form satyrycznych. Napisał również w stylu groteski powieść PALER składającą się z 20.000 słów, zaczynających się na literę „P”. Książka ta ukazuje unikalne możliwości języka polskiego.